The Prayer of Aalaha

After reading Sarah Joseph’s award winning novel “Aalahayude Penmakkal”, I’ve been haunted by the hidden fact behind the prayer of Aalaha. The writer has artfully employed two powerful symbols of ‘Amara panthal’ and ‘Aalahayude namaskaram’, in the novel. And among these two symbols, I got more enlivened in reading with this prayer alluded by Sarah Joseph. This symbol is powerful in such a deep way, that it evokes a sought of puzzle in every situation, guiding the reader to connect this situation with the symbol.

Diving into the core of the novel, the reader is drawn towards a mystical land named ‘Kokkanjira’, situated above ‘Gosayikkunnu’, where a low standard of living can be seen. The land is pervaded by scavengers, sluts, butchers and all those considered to be equal to a corpse. It’s the history told by Ammaama to Annie, an eight year old, through whose thoughts, the plot develops. Annie has also been primed with the actuality of spirits wandering all the way through ‘Gosayikkunnu’.

‘Kokkanjira’ is a cursed land, and Annie is being jinxed with the name of her place, by which she’s being humiliated by her friends and teachers. In this cursed land, each of the characters are suffering to their death, and the only relief that any reader could find in the whole book is the prayer of Aalaha, declaimed by Ammaama, the only one who knows it. It has been passed on by her ancestors, considering only a single person in the family being disclosed by the sacred prayer, near to the former’s death. Annie is in the hope that she shall also become the one who knows it. Being her son’s only daughter, and the youngest in the family, Ammaama has a special care for her. Annie doesn’t know who made the prayer of Aalaaha, but she got to know that the prayer works against satan. In unpropitious instances, Ammaama do render this prayer, which flares a streak of hope in the reader.

Amara panthal , as I mentioned in the beginning becomes an influential instrument in the novel. Annie believes that above it, there exists a life, where she and the people of that cursed land will never know any bitterness. The crest and abyss of Annie’s life is depicted through this symbol. Whenever Kuttipappan’s (Annie’s uncle) tuberculosis gets intensified, the amara dries off and it gets flourished when Chiyyamma’s marriage is fixed. Also, when urbanization begins to devour Kokkanchira, a portion of the amara panthal is rolled over by a road roller. And near to the finish, the amara panthal is getting quashed by the wild wind.

Sarah Joseph has thoroughly unfolded a fragment of society, where civilization makes it rotten, also manifesting a group of forsaken people, whose lives becomes execrable with the exertion of building up a civilized society.

The idea of schism has also been delineated in chapter one, named ‘Romakkarum Surayikalum’, through an incessant squabble between Ammaama, a Surayi, and Annie’s mother, a Roman Catholic. The writer then, adeptly elucidates the idiocy behind the notion of religious chasms, by the sudden change in Kochurothu’s (Annie’s mother) attitude, when it comes to family distresses, that she forgets the other is a surayi, and gives a helping hand. One such instance is when Cherichi ammaayi comes home long years after her marriage. When Ammaama cries out of happiness, Kochurothu too begins to cry, forgetting those two are Surayis.

” എന്തോരം കാലായമ്മേ അമ്മേനെ കണ്ടിട്ട്?”

അമ്മാമ ആനി കരയുംപോലെ ഉറക്കയാണ് കരഞ്ഞത്. അപ്പോൾ അവർ രണ്ടു സുറായികളാണെന്ന കാര്യം മറന്ന് അമ്മയും കരഞ്ഞു.

Towards the end of the novel, through the character of Ammaama, the writer again entrenches the certitude of inanity behind religious conflicts. It is when Kokkanjira is nearing to its demolition by flood, where Ammaama, who has turned amnesiac then, thinks of carrying her son Kuttippappan to Ollur Malakha. The old son of her is a TB patient, and in her mind, he’s still a two year old. Annie knew that Surayis doesn’t have a belief in Ollur Malakha, wherein the writer makes it clear through Ammaama herself, by her saying “ബോദാ പോയാ എന്തൂട്ട് സുറായി എന്തൂട്ട് റോമ?”.

Being the spearhead of feminist movement in Kerala, Sarah Joseph has fabricated characters of women who are physically vigorous and mentally potent. The character of Ammaama has astonishingly driven the engrossement of my reading of the text. She is definitely the strongest of all. Ammaama doesn’t even fear the spirits roaming around in Gosayikkunnu. Her words are not merely entwined of letters, but of great command and greater credence. Kochurothu too is presented before us as a determined Roman Catholic, who doesn’t allow herself to bend her knees before a Surayi, or anyone who tries to prevail over her. It is Kochurothu’s voice, that remains louder in the rallies, her tenacity being used as a weapon to combat with the dominating society. Kunjila, Annie’s Vallyammayi, who turned to be a widow at the age of fourteen is destined to become a midwife later. She has to take up on travelling with strangers day and night, which spells the freedom, a woman in the writers mind be need of. People couldn’t shut their mouth up for the ‘ugliness’ in her job. Even her own family couldn’t. She develops an affair with Kunjan compounder, which oust the order of his marital life, that leads him into committing suicide. Through the innocence of Annie, the writer contemplates in the mistake of two persons falling in love. She is here tearing off all the conventions, and embarks the need of forward-looking.

Aalaha’s daughters are evidently these women characters in the novel. The strongest they are, the toughest they suffer. And the prayer of Aalaha is used as a medium to picturise these miserable people’s yearnings and hope for a better tomorrow. The prayer, towards the end, seems to become more like a devil’s bargain rather than a God’s gift, for she receives tuberculosis from her uncle, the moment she learns the prayer from Ammaama.

The prayer has actually camouflaged before me, as a blessing for the people of Kokkanjira, but disappointed as it became tangible that it was indeed a symbol for their thrashing. Still, Aalaha’s prayer remains to be an enigma for me. Some distant land is waggling her arm, echoing the prayer of Aalaha, in Ammaama’s voice.

Image Credits: Instagram,@aliakbarvk

Smithereens of Memory

• 

It is winter in the month of May here.

And the flowerets have dropped their sweaters

to souse their sweetness to the unsound season.

The wobbly armchair has been drooling out

age old anecdotes, out-of-order, since last May.

I have been called to watch the blue May flower

drowsing tenderly in my grandma’s upended palms.

I see it red. I wanted to say.

But whispered to her ear: “It’s beautifully blue.”

The red toy car of my nephew is her new aid.

And I was not allowed to touch it, nor my nephew.

When he cries for it, she cried more louder.

The toy car is all her then,

for its easier to calm down the five year old.

The ripened Malgovas in the backyard

has lost all its redolence, now a trifling thing

fallen uncared, open to chipmunks.

I have seen Sobha akka, the maid-of-all-work

wailing before grandma, cursing the God of ‘memory’.

She used to oil grandma’s long curly greyish hair,

which has passed from sight over a year now.

From a distant temple, the broken hymns

chanted by the true-blue saints glutted my ears,

shattered from inside, dissolved to the ache in blood.

In hopeless nights, out of all the pain,

I sings for her, the beauty of moon.

The moon, dribbling starry lights of laughter, as her.

The summer sun of grandma’s winter

goes wide every morning.

The massive rays waggles her armchair,

all-embracing smashed memory.

Image Credits: Pinterest

വിഷാദം

• 

വയലറ്റ് പൂക്കളോട് എനിക്ക് പണ്ടേ പ്രണയമാണ്. വിഷാദത്തിൻ്റെ നിറത്തെ പ്രണയിക്കാൻ പഠിച്ചത് എന്നാണെന്ന് ഓർമയില്ല. ഏറെ നാളായി എൻ്റെ മുറിക്കുള്ളിൽ, പകുതിയുടഞ്ഞ മൺചട്ടിയിൽ ഒരു വയലറ്റ് തൈ നട്ടിട്ട്. ഇരുട്ടു നിറച്ച് കണ്ണീർ തൂകി ഞാനാ ചെടിയെ നന്നായി പരിപാലിക്കുന്നതാണ്. എന്നിട്ടും ഇതുവരെയായും ഒരു വയലറ്റ് പൂ പോലും മൊട്ടിട്ടില്ല. എൻ്റെ മുറിയിലെ കർട്ടനുകളുടെ നിറവും വയലറ്റ് തന്നെ ആണ്. വയലറ്റ് കർട്ടനുകൾ എൻ്റെ മുറിക്കുള്ളിലെ ഇരുട്ടിനെ കൂടുതൽ മനോഹരമാക്കുന്നതിനാൽ ഞാനവ ഒരിക്കലും നീക്കാറില്ല. സിൽവിയ പ്ലാത്തിൻ്റെ ഒരു ബ്ലാക്ക് ആൻ്റ് വൈറ്റ് ചിത്രം അലസനായ ചുമരിന്മേൽ ചാരി നിൽപ്പുണ്ട്. “Intoxicated with madness I’m in love with my sadness” എന്ന വാചകങ്ങൾ ആ ചിത്രത്തിന് താഴെയായി ചിതറി വീണു കിടക്കുന്നത് കാണാം. ഇംഗ്ലീഷ് സാഹിത്യം പഠിക്കാൻ തുടങ്ങിയ അന്നു മുതൽ രാത്രിയിൽ ഉണർന്നിരുന്ന് പ്ലാത്തിൻ്റെ കവിതകൾ വായിച്ചു കരയുന്ന ശീലം ഇന്നും തുടരുന്നു. ചില രാത്രികളിൽ ഞാനെഴുതിയ കവിതകൾ കേൾക്കാനായി ഒരു നത്ത് വരാറുണ്ട്. പരന്ന മുഖവും വലിയ കണ്ണുകളും കൂർത്ത ചുണ്ടുകളും ഉള്ള ഇരുട്ടിൻ്റെ പക്ഷി. കറുത്ത കടലാസു തുണ്ടിൽ ഞാൻ പകർത്തുന്ന കറുത്ത അക്ഷരങ്ങൾ എനിക്ക് മാത്രം വായിക്കാൻ കഴിയുന്നവയാണ്. കേൾക്കാൻ ആളില്ലാത്ത അക്ഷരങ്ങൾ അന്തർമുഖയായ എഴുത്തുകാരിയിൽ തന്നെ മരിച്ചുവീഴാറാണ് പതിവ്. അങ്ങനെ മരിച്ചുവീണ അക്ഷരങ്ങൾ ഇരുട്ടിൽ ചേർത്താണ് ഞാനെൻ്റെ വയലറ്റ് ചെടിയുള്ള മൺചട്ടി നിറച്ചത്. ഒരു മേഘം മാത്രം പെയ്തിരുന്ന രാത്രിയിലെ സ്വപ്നത്തിൽ ആ വയലറ്റ് ചെടി പൂവിട്ടതും പടർന്നു പന്തലിച്ച വയലറ്റ് പൂക്കൾ എൻ്റെ നഗ്നമായ ശരീരമാകെ ചുറ്റിപ്പിണഞ്ഞു കിടന്നതും കണ്ടു. എന്നെ വരിഞ്ഞുമുറുക്കിയ വയലറ്റ് പൂക്കളുടെ ഗന്ധം മരണത്തിൻ്റേതായിരുന്നു. മൗനം മാത്രം സംസാരിച്ചിരുന്ന എൻ്റെ അക്ഷരങ്ങൾ, ഇരുട്ടു നിറച്ച മൺചട്ടിയിൽ നിന്നും താഴെ വീണ് ഇല്ലാതായിരുന്നു. പ്ലാത്തിൻ്റെ ചിത്രം മാത്രം, അപ്പോഴും മാറ്റമില്ലാതെ ആ ഭിത്തിക്കുമേൽ നിൽപുണ്ടായിരുന്നു.

Image Credits: Google

വസന്തം

നിറങ്ങൾ പെയ്ത മഴയിൽ

കുതിർന്ന നന്ത്യാർവട്ടവും

ഇരുട്ടിൻ്റെ കണ്ണുകളെ

ചുംബിച്ച അരിമുല്ലയും

തിരഞ്ഞത് വസന്തത്തെയാണ്.

മറ്റ് ഋതുക്കൾ ഒളിപ്പിച്ച

സ്നേഹത്തിൻ്റെ ചുമന്ന പൂവ്,

വസന്തം കൈവെള്ളയിൽ ഒതുക്കി,

ഒരിതൾ പോലും നോവിക്കാതെ

വെച്ചുനീട്ടുന്നതുകൊണ്ടായിരിക്കാം.

മൗനം വിഴുങ്ങിയ രാത്രിമഴ

ഒരു സൂചിമുനപോൽ

ദേഹത്തേക്കാഴ്‌ന്നിറങ്ങി വേദനിപ്പിക്കുമ്പോഴും

വരാനിരിക്കുന്ന വസന്തത്തെയോർത്ത്

നീറുന്ന മനസ്സിനെ പാകപ്പെടുത്തുകയാണ് ഞാനിന്ന്.

അതെ.

ഞാനും തിരയുന്നത് വസന്തത്തെയാണ്.

കർക്കിടകത്തിലെ പേമാരി

തോരുന്നിടത്ത് വസന്തം

ഉണരാനായ് ഉറങ്ങാതെ

തള്ളിനീക്കുന്ന ജന്മാന്തരങ്ങളുടെ

ദൈർഘ്യമുള്ള രാവുകൾ.

വാചാലനായ രാത്രിമഴയോട്

ഞാനിനി വിടചൊല്ലട്ടെ.

നിൻ്റെ വാക്ചാതുര്യം

എന്നിൽ സൃഷ്ടിക്കുന്നത് മൂകതയാണ്.

വിഷാദമെന്ന പേരിൽ

നീ അപഹസിക്കുന്ന മൂകത.

വിഷാദത്തെ മായ്ക്കാൻ

പേമാരിയേക്കാൾ നല്ലത്

വസന്തം തന്നെയല്ലേ?

എനിക്ക് വേണ്ടത് സ്നേഹത്തിൻ്റെ

ചുമന്ന പൂവ് മാത്രമാണ്.

മൗനത്തെ പോലും വർണ്ണത്തിലാഴ്ത്തുന്ന

സ്നേഹത്തിൻ്റെ ചുമന്ന പൂവിനായ്

ഞാൻ തിരയട്ടെ……..

Image Credits: Unsplash, @Monica Galentino